Het enigste wat ik wil is dood
Geen pijn meer, geen lijde meer
Het enigste wat me nog boeit op deze wereld
Pijn vreet me van binne op, verteerd langzaam mijn geweten
Geen emotie meer om mijn ouders
Heb aan alles schijt.
Toch doe ik mijn mond verkeerd open, op het verkeerde moment
Mensen negeren is wat je moet doen
Waarom zag ik dat zelf niet in

Het enigste wat ik wil is dood
Niemand boeit het toch wat
Geen persoon die er om treurt, geen persoon die aan me denkt
Alleen maar die vuile woorden, dat ik een mislukkeling ben
Niemand zegt iets goeds over me
Niemand vrolijkt me op
Alleen het afkraken is wat mensen kunnen doen
Ze hebben geen flauw idee wat ze zeggen, ze kunnen niet denken
Het is ieder voor zichzelf, maar dat ben ik niet

Binne in me is het donker en grauw,
buiten is het licht, alleen kan ik het niet zien
ze laten me het niet zien
alles is verloren, geen weg meer terug
er staat me maar 1 ding te doen, en dat is het enigste wat me echt iets doet

zelf geen meester die naar me luistert
alleen maar kritiek, geen compliment
hoe zorg je er voor dat de mensen luisteren?
Hoe maak je ze wakker uit deze duistere wereld?
Enkel begrip is wat ik vraag, geen medeleven enzovoort
Ik wil alleen begrepen worden
Begrepen worden in deze grijze wereld, is dat teveel gevraagd?