wat is het hier toch wazig, wat is het hier toch gek,
er zijn delen weg waardoor er gaten ontstaan in het patroon,
wat stom van mij wat voel ik me schuldig maar waarom?
ik kan het uileggen, ik was compleet van de wereld,
gewoon in een keer weg, de gaten die zijn gevallen, dat was gewoon puur pech,
mijn eingenschuld dat is het zeker, ik had niet zoveel moeten nemen om me er fijn door te gaan voelen,
maar het was daar binnen ook zo onwijs saai, hoe kon iemand daar nou fun hebben?
sommige mensen die ik niet zo mocht, zatten daar met zijn alle op een kluitje gepakt, de mensen die ik wel mocht waren buiten, wij allen hadde grote lol bij het zien van dat ene ding waar we compleet weg van waren, het zien daarvan maakte veel goed, de avond was voor elkaar
ik was helemaal in de war, de heen en terug tocht waren door elkaar geraakt, hoe ben ik thuis gekomen, ik heb geen idee, de meeste herineren zich nog vaag de lange fietstocht met zoveel mooi sterretjes om ons heen, de lange stiltes op die tochten zijn nog steeds over het algemeen bekend
en dan die laatst avond dat was top, zo moe als we waren bleven we toch nog op, want een avond als deze is niet te missen, die moet er toch geweest zijn,
samen op de bank ligge helemaal lam, dat was fijn, al waren we nog zo duf, daar gaan dat was tof, dat moet gewoon anders was de avond te suf, een is wel genoeg in een weekend, je moet het zelf ook leuk maken dat is mij verteld, en nu stop ik nu is het over en uit.
dit vage gedicht heb ik geschreven toen ik net weer helder was:P dit was na een weekend alleen thuis met iets te veel leuke dingen om van af te blijven, kwas het hele weekend weg:P
maarja vandaar dus dit hele rare gedicht, of meer verhaaltje