Ik bleef zoeken naar de sterren in je ogen
en naar de zachtheid van je handen
het kon niet zo maar over zijn
ik weigerde te aanvaarden
Heb jouw handen nimmer meer gestreeld
maar ben altijd blijven verlangen
Je liet me niet meer in je ogen kijken
ik weet wat ik daar zou zien
De sterren zijn verdwenen
toen jouw zon doofde
jij nog enkel duisternis zag
en mij in verwarring achterliet
tarierabombom: | Donderdag, april 07, 2005 14:30 |
weer opnieuw een topper... kus sofie |
|
The King Cobra: | Donderdag, april 07, 2005 13:38 |
wauw.... zo prachtig.... je gedichten zijn elke keer zo mooi.... heel geveolig maar zo mooi.....Geniet van je schrijven... Liefs Mattijn |
|
sergev2005: | Donderdag, april 07, 2005 13:12 |
Ontroerend gedichtje bij een passende achetrgrond. Wat moet de liefde toch leven in je hart dat je er zo veel over schrijft en ook zo onroerend weergeeft ! Graag gelezen, Serge |
|
Rani: | Donderdag, april 07, 2005 10:25 |
Heel mooi geschreven.. Respect/sterkte! Love, R. |
|
Auteur: Renate-td- | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 07 april 2005 | ||
Thema's: |