En opnieuw, hier sta ik weer, leeg maar ongeschonden.
Deze keer.
Lever Stille strijd, elke weerspiegeling die ik mijd.
Om men zelfbeeld niet aan te hoeven kijken.
Ik voel me slecht, een traan laat het niet blijken.
Gevangen in een verkeerd geheel, probeer alles, soms teveel.
En opnieuw, hier sta ik weer, ik wil zijn zoals ze van mij verlangen.
Deze keer.
Ik kraak alles om me heen, ik leef groot, maar wel alleen.
Mensen die ik liefheb en bemin, zitten er nu midden in.
In mijn crisis, blote paniek, vergeef me, ik ben ziek.
In men hoofd, kleine zinnen, die sinds kort een tekst beginnen.
Dat pijn uitstraalt en verwarring zaait.
En opnieuw, hier sta ik weer, leeg en toch geraakt.
Deze keer.
Uit het niets verdriet ontsprongen, die tekst gewist, ongedwongen.