Zonsondergang
De echo roept mij bij zich
vergeefs zoek ik naar haar
de planten en gewassen bloeien prachtig
een sprookje van een zomerse dag
We hoorden de regen af en toe tikken tegen het raam
dat een uitzicht gaf op de tuin
een golf van verlangen speelden om je mond
jij die fluisterde de juiste gekoosde woorden
Het was zoals het was
een ragfijn weefsel
waar het geweefde garen
goed zichtbaar was
En onze lichamen zich tegen elkaar nestelden
en we verdronken in de liefde
dat als een zonsondergang
de dag uitluiden
Reacties op dit gedicht
| hiljaa: | Vrijdag, april 15, 2005 14:56 |
| graag gelezen! knufliefs--hiljaa-- |
|
| de nifter: | Vrijdag, april 15, 2005 09:50 |
| er zijn slechtere omstandigheden om in te verdrinken | |
| sunset: | Vrijdag, april 15, 2005 08:41 |
| Mooi tekenend neergezet. Een genot om te lezen. Liefs / sunset |
|
| psych: | Vrijdag, april 15, 2005 00:39 |
| prachtig,,,gr,,,elze,,, | |
Over dit gedicht
| Auteur: wijnand. |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 15 april 2005 | ||
| Thema's: | ||