ik weet een manier
om het licht te dimmen
en jou een schaduw te maken
van een zoete herinnering
ik weet zelfs hoe je
geboren uit eenzaamheid
tranen spuwt naar de spiegel
en ze op je koude blik
laat neerdwarrelen
als een gordijn van stof tot nadenken
het zijn die koude lentedagen
die je ontwaken doen mijden
die avonduren van ontkenning
dat de dag van morgen
anders zal wezen
maar je weet best dat alles
in niets hetzelfde zal zijn
als je met die pretoogjes van je
jezelf zal herkennen
in die gezichtsloze vent
die jou daar zomaar zonder schroom
zit toe te juichen
als een platvloerse komedie
kijk hem aan, schijtluis
en aanvaard zijn applaus
want jouw handjes
klappen al lang niet meer