verdriet,en pijn
Het is alweer vrijdag dus vandaag,
ik mag gaan werken en ik doe het graag.
Heb de aard niet meer in mijn eigen huis,
voel me er gewoon dus niet meer thuis.
Het is net of ik alleen maar de werkster ben,
verders of ik me eigen vlees en bloed niet meer ken.
Op mijn werk krijg ik wat ik steed zoek,
respect en waardering en geen gemopper of gevloek.
Het zijn wellis waar ouderen waar ik dus kom,
maar ze voelen zo goed aan en ze zijn niet dom.
Dat is dan het enigste waar ik naar verlang,
maar hier snappen ze dat niet ben ik bang.
Wat heb ik aan een cadeautje of een bosje bloemen,
niks....en ik kan het ook niet anders benoemen.
Als men mij weer eens uitscheld op in de kou laat staan,
wil ik ALLEEN exuus neem dat maar van me aan.
En zolang ik dat dus niet krijg van wie dan ook,
Is het voortaan dat ik er met een bocht omheen loop.
Ik vlucht in me werk om niet in CONFLICT meer te staan
dat WOORD blijft STEEDS door mijn gedachten heen gaan
CONFLICT,GESTICHT,GESTOORDE....en wat al niet meer,
gadverdamme dat doet me nu echt heel erg zeer.
Maar het weekend breekt helaas nu weer aan,
dus ik moet aan het werk blijven of vluchten gaan.
En het enigste wat ik dus nu nog leren moet,
niet te vlug iemand vertrouwen want dat is niet goed.
Heb mijn les dus zo danig wel dik geleerd,
en in een ander zijn ogen doe ik alles steeds verkeerd.
Maar ik ben nu eenmaal anders en een moelijk geval,
een grote stap genomen en gaan scheiden in ieder geval.
En daar mag ik nu voor boete gaan,
ik had blijkbaar door moeten gaan.
Alles is nu voor hen ook anders dat wel,
maar het ging gelukkig dus voor mij reuze snel.
Liep er al weer jaren mee in mijn gedachten,
en op een gegeven moment kon ik niet meer wachten.
34 jaar is echt niet niks dat is waar,
maar ondanks heb ik het toch voor elkaar.
Heb het zo goed mogelijk af kunnen ronden,
nog geholpen wat ik kon want ergens is het toch zonde.
We hebben het hoe moeilijk ook goed af kunnen sluiten,
tja en dat koste veel energie ...en koste een paar duiten.
Maar achteraf blij dat het zo is kunnen gaan,
ik ben niet iemand die een ANDER in zijn hemd laat staan.
Hoop dat hij nu rust vind en nog gelukkig mag zijn,
dat is waar na ik streef en heel blij om kan zijn.
Ik probeer weer rust te krijgen in mijn leven,
kan met heel weinig of zonder luxe leven.
Wat vrijwilligers werk hier en daar,
en dat deed ik allang en het is dus waar.
Zoch allang naar wat warmte en gemoedelijkheid.
die was ik hier thuis al heel erg lang kwijt.
Nu bezig blijven met achterstallig werk hier thuis,
en sterk blijven...anders is het niet pluis.
CONFLIKTEN dus maar uit de weg proberen te gaan,
anders is het helemaal met me gedaan.
Een eenling worden...het is niet anders,
men heeft te weinig respect voor elkanders.
Ik wist ECHT wel dat men mij zou laten vallen,
niet op deze manier en dat is dus zwaar tegen gevallen
Alleen had ik nu zelf wel wat medeleven verwacht,
maar helaas het loopt anders als ik had gedacht.