Eb en vloed
Ik liet me vallen op het zand
en deed mijn ogen toe
sloeg de zee over me heen net als een deken
Mijn verdriet werd weggespoeld
ik was niet langer
voor mij stopte hier even het leven
Niemand die meer aan me dacht
niemand die bekommert
Ik bid de zee neem me toch mee
Onrustig lag ik op het strand
de zee die wou niet langer
dus volgde ik de schelpen
- nam het weer in eigen hand
Als laatste herrinering
dook ik in de koelte van het water
en vergat stemmingen van eb en vloed
- die altijd weer terugkeren, later
pathsearcher: | Dinsdag, mei 10, 2005 10:36 |
droevig, maar erg goed en herkenbaar verwoord.. maar blijf ook kijken naar de zonnige kanten he? liefs, |
|
Klaes: | Maandag, mei 02, 2005 20:01 |
Prachtig,droevig verwoord, vr.gr. Klaes |
|
Just_Robin: | Maandag, mei 02, 2005 19:42 |
Prachtig gedicht... En o zo herkenbaar Liefs |
|
wolvin: | Maandag, mei 02, 2005 19:06 |
heel mooi geschreven, herken het ook volledig. Soms heeft een mens zoiets van stop de wereld ik wil eraf, maar willen of niet je moet verder en je vindt dan ook wel de kracht om door te gaan. groetjes |
|
wolvin: | Maandag, mei 02, 2005 19:05 |
Godsend: | Maandag, mei 02, 2005 17:49 |
mooi thema...herkenbaar ook! (en kweet iet of ik daar blij mee moet zijn) | |
Auteur: Tommie1 | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 02 mei 2005 | ||
Thema's: |