Dit is mijn waargebeurd verhaaltje.



Zij voelde haar verloren, zo zat ze daar maar op haar computer, denkend dat het zou zijn zoals altijd, eenzaam en gekwetst..
Zonder dat zij het door had vond zij geluk, een persoon die zij leerde kennen en bij wonder al zo snel had ontmoet.
Een persoon die haar deed stralen, omdat hijzelf één en al positief afstraalde.
Zijn ogen waren een zee waar je op kon verdwalen, ze werd er rustig van, de diepte in zijn bruin gekleurde ogen, een bruine kleur die niet te benoemen was, die diepte was oneindig vervuld met liefde.
Samen zochten ze de mooie natuur op terwijl de sterren de hemel verlichtten.
Samen in de frisse buitenlucht gingen ze het straatje af, hun meningen aan het wisselen, tot op een moment hij zijn arm om haar liet glijden en liet voelen dat zij niet alleen was, dat alles eigenlijk goed is, dat zij daar zelf voor kan zorgen, ze moet het alleen maar kunnen zien.
Zijn armen rond haar, met zijn hart tegen haar aangedrukt was alsof een warme liefdescirkel haar omringde.
Praten over de eenvoudige dingen, de eenvoudige dingen bewonderen, zo gingen ze de nacht af.
Een maal binnenshuis hebben ze hun geluk nog doorgezet met armen die hen omringden.
Toen de nacht zachtjes voorbijvloog en de ochtend zijn glimlach toonde, werd zij wakker met een lach op haar gezicht en een warm gevoel vanbinnen, ze hebben samen de ochtendgloren bewonderd in het stukje natuur waar de planten spreken en de wind zingt.
Genoten van de zonnestraal die hen volgde.
Een dag van geluk, warmte en bijzonder mooi contact.
Toen de avond aan kwam vallen en de zon de hemel roos kleurde, dwaalden ze van huis af, ze reden langzaam langs het water waar de wind de golven tot leven bracht en reden naar de plek waar de wind de golven streelde en de mooiste liedjes zong, ze zagen het licht zachtjes dimmen en voelde de vrijheid in hun hart losbreken, ze hebben samen de mooiste momenten gedeeld op een kleine tijd.
De volgende dag moest hij haar verlaten, zij was bang, ze had het moeilijk, ze had nog nergens zo’n vriend ontmoet, maar toch namen ze afscheid met een hart vol vreugde omdat ze wisten dat het geen afscheid was, maar een korte tijd van verlaten, maar binnenin bleef alles warm, omdat ze wisten dat deze vriendschap hun harten had verbonden met een gouden draadje dat nooit kon breken, en hoe dan ook ze hun liefde zouden blijven delen, ver weg of dichtbij, ze zijn altijd samen !
En op één of andere manier heeft hij haar ogen geopend, zij kan nu de realiteit waarnemen en hoeft niet te verdwalen in haar onrealistische dromen, ze heeft geleerd dat zij kan leven, ze leeft en geluk is haar gegund, ze zal haar ogen niet meer sluiten.
En hij, hij is voor altijd in haar hart gegrift!