Hier zit ik dan weer
en waarschijnlijk niet voor de laatste keer.
De zorgen van me af te schrijven,
en hopen dat dat prettige gevoel
nu wat langer zal blijven.
Ik doe me ogen open en zie,
probeer het te bevatten,
maar echt helpen doet het niet.
Vraagtekens malen door me hoofd.
Weer van me goede humeur beroofd.
De vraag van waarom zal blijven steken,
maar het wachten op dit antwoord
duurd nu al enkele weken.
Ik probeer te rennen,
maar sta eigenlijk stil.
Is er dan niemand die kan zeggen
wat ik echt wil!!