Je kan heel goed zijn, zelfs de beste. Wat heb je eraan als het niet blijvend is?
Je kan elke dag streven, wedijveren en groeien. Maar wat als dit vergankelijk zou zijn?
Dat de groei van een site bewijst dat je beter dan anderen bent, zou ik niet zomaar durven stellen. Er al eens aan gedacht, dat een toevloed van ‘schrijvertjes’, gewoon verschuivingen kunnen zijn. Plaatsen waar ze in het niets verdwijnen, worden verlaten om het elders waar te maken.
Het aantal leden weerspiegelt zelden de grootsheid van een schrijverssite. In de meeste gevallen benadrukt het enkel de toegankelijkheid of drempelhoogte. Sites waar zonder voorafgaande controle gedichten of verhalen dadelijk geplaatst worden, genieten de voorkeur. Met als logisch gevolg dat plagiaat er schering en inslag is. Als een degelijke controle amper aanwezig is, ontsnapt de wildgroei van meerdere accounts meermaals door de mazen van het schrijversnet.
Waar regels louter als bladvulling gebruikt worden, verdoken en amper navolging kennen, schreeuwen die het uit om gebroken te worden. Wat nooit lang op zich laat wachten. Als daar laks of helemaal niet tegen opgetreden kan worden, door het geringe en weinig aanwezig zijn van een bevoegd persoon. Staat de deur naar misbruik niet langer op een kier, maar vraagt die gewoon om ingetrapt te worden.
Je kan dan wel mensen hebben die je bijstaan, zelfs een ‘rechterhand’. Wat heb je eraan als ze verborgen blijven, achter de schermen toeven of de leeftijd van een puber benaderen. Problemen die nooit onmiddellijk aangepakt worden, smeken gewoon om te escaleren. Al zeker als de ingrijpende macht niet kan (of wil) verdeelt worden en het steeds méér afwachten is of smeulende vuurtjes, gegroeid tot uitslaande branden, nog gedoofd kunnen worden.
Die laksheid wreekt zich uiteindelijk in een bijna dagdagelijks ritueel van telkens weer dezelfde bekvechterijen. Méér en hardere verwijten over en weer, zodat geplaatste verhalen of gedichten steeds vaker verloren gaan in het tumult. Tot wanhoop van velen!
Beheer een site, zodat ‘schrijvertjes’ die kunnen ’begeren’.
Waar ze hun gevoel van opperste begeestering, in alle rust en vrijheid door werkjes laten blijken. Voorkom toevalligheden, wees alomtegenwoordig en brandhaarden verdwijnen vanzelf. Zorg voor een aanzienlijke vereenvoudiging van het aantal nodeloze ingrepen, door korter op de bal te spelen. Deel bevoegdheden aan de top, zodat een permanentie, de dagelijks gang van zaken leiden kan. Geef de macht om in te grijpen aan onbevooroordeelde mensen, ontneem ze de kans van het schrijven en je sluit favoritisme uit.
Invloed van binnenuit zorgvuldig negeren, zorgt ervoor dat de uitgestippelde weg rechtlijnig gevolgd kan worden. Absolute duidelijkheid creëert een rust die onontbeerbaar is voor de soepele werking van elke site.
Maar wie ben ik, mocht ik ook maar enige twijfel tonen dat aan al deze zaken niet grondig gewerkt zou worden? Dat perfectie niet bestaat, maar de dagelijkse betrachting ernaartoe wel degelijk aanwezig blijkt te zijn.
Wie ben ik om het ‘beheer’ mijn vertrouwen niet te schenken, de broodnodige steun, toekomstgericht? Zij voedden immers onze dagelijkse begeerte, de passie van het schrijven. Het lied van ons woord!
Wie ben ik, om richtlijnen uit te stippelen, als ik weet dat die er al zijn en door het gros van de aanwezigen nooit in twijfel worden getrokken?
Behoor ik dan tot die groep, die aan het systematisch gehakketak participeren? Verlaag ik mij tot de norm waar ruzies elkaar voedden, een woord om een wederwoord vraagt en schrijven niets meer ter zake doet.
Ben ik het wantrouwen zelve, die altijd de verkeerde conclusie trekken wil? Of meer nog de achterdocht, die helpt om het steeds weer de andere richting in te sturen?
Dan is het tijd om ‘mea culpa’ te slaan, naar de grond van mijn falen op zoek te gaan en berust mijn aanvaarden in geschreven woorden. Zacht uitgedrukt….maar nooit méér in twijfel!