Zinnen dwalen door mijn hoofd, voelt alsof t niet mijn gedachten kunnen zijn, alsof ik ze van een ander heb beroofd.
Zet ze ondanks dat toch op papier, om ze kwijt te raken lijkt uitspreken de enige manier.
Ik ken je niet of nauwelijks maar denk me te voelen zoals jij.
Aangevallen door de menigte, voel je nooit te nimmer vrij.
Niet weten waar je dat gene zoeken moet wat je beter doet voelen dan dit.
Slechts weten dat je anders bent dan de rest want je denkt niet zo zwart wit.
Jou mening is je alles en je straalt graag uit wat je bent, dat is wat jou onderscheid van de rest,
En in mijn ogen is dat wat jij doet t best.