Jij..
De waas over je ogen, roert me
Intens voel ik je lokken op mijn huid
Ik, koester onze momenten samen
Maar als tranen over je wangen parelen
En breken op mijn borstkas, blijf ik verwonderd
Waarom liefde toch steeds weer op emoties stuit
Veilig zucht je op mijn schouder
Kriebelt zachtjes in mijn nek
Liggend in een bed van dromen
Staren we stilletjes in de leegte
Wetend dat een nachtmerrie ons is gegeven
En samen ademen in te kort tijdsbestek
MizzTeaQ: | Vrijdag, oktober 14, 2005 15:55 |
Wat een prachtig mooi dichtje! Vol bewondering gelezen! Liefs , |
|
Green eyes: | Donderdag, juni 02, 2005 19:40 |
Men zou wensen dat het realiteit inplaats van fictie was... liefs Marina |
|
Quando: | Donderdag, juni 02, 2005 16:22 |
dit is echt zo prachtig geschreven, ook al is het fictief. je hebt precies beschreven waar liefde omgaat.. maar toch in dit gedicht het gevoel dat er iets mist, dat je verlangd naar iets dat je al kwijt bent.. (?) liefs, Kim |
|
Vervelende meid: | Donderdag, juni 02, 2005 14:53 |
liefde = emotie :D |
|
MaYo-lijn: | Donderdag, juni 02, 2005 07:03 |
Dit is.....ontzettend mooi/droef/hopend/fictief geschreven.. Erg goed gedaan! Liefs en knuf, Marjo. |
|