Het verzwijgen van mijn woorden,
Mijn mening en gevoelens,
Maakte me onmenselijk,
In een koude cel.
Het accepteren van mijn pijn,
Mijn eenzaamheid en lot,
Maakte mij zo hard,
Als stil staal.
Het lot moest,
Mij enkel zo ver krijgen,
Mijn angsten te overbruggen,
En mij de moed te geven om de eerste te zijn.
De vrijheid,
Zal ik met genot,
Als mijn levensdoel zien,
Om uit hetgene te komen dat me klein houdt.
Chantage, corruptie,
Het hoort er allemaal bij,
Want de mens is nu eenmaal niet,
Degene die het meest met me mee zal voelen.
"...De echte crimineel...
...Zit naast de cel..."
Dankje...
**************************
Gebasseerd op mijn verhaal "Het lot van een levensdoel".
**************************