Bang …
Hoe kan ik weer iemand zo graag zien,
iemand die ik misschien niet eens verdien?
Die iemand heeft het leven moeten laten
Ik voel me in een lichaam vol met gaten…
Barst vaak in tranen uit,… ik kan niet meer naar je toe
Ben het zo verdomt moe...
Ik wil je weer zien, urenlang praten
Over mijn gevoelens: vreugde en verdriet…
Maar je bent er niet…
Nee niet meer …
Door die kl*te ziekte die je der onderdoor heeft gekregen
Een ziekte die niet heeft ‘gezwegen’…
... in je uiterlijk vertoon
Ik was het allang gewoon
Dat je voorovergebogen liep
Ineengebogen van pijn, én innerlijk verdriet?
Als ik foto’s zie van ervoor
Toen je nog geen gewicht verloor
…als gevolg van die kanker
Ik geloof het nog steeds maar amper…
Er zijn zo van die dingen
Dat ik denk, zij zou hier anders mee omgaan
Kan men tranen dan niet meer bedwingen
Van die momenten dat ik naar je huis zou willen gaan
Maar dan met mijn eigen ogen zal moeten kijken…
dat je niet meer daar zit, in je stoel…
SNAPT IEMAND WAT IK BEDOEL!??
Het is alsof iedereen wel omgaat met situaties … maar verkeerd
Weten dat jij het volgens mij anders zou doen,… ben ik nog niet verleerd
Bang…
Om weer iemand zó graag te zien
omdat ik weet dat die misschien..
nee, heel zeker ook ooit sterven zal…
Bang…
Mijn verdriet duurt nu al zo lang..
En toch kom ik er niet overheen
Iedere avond nog dat ik ween…
Omdat jij uit mijn leven verdween..
* Kzal je nooit vergeten*
*Ik hoop dat je dat hebt geweten*
- Verlies van men meter waar ik zielsveel van hield.. mijn tweede mama ... -
Jij was zo speciaal, ben trots dat jij mijn meter was.. en voor mij nog steeds bent...