Al die jaren zoveel ellende meegedragen.
Zonder er ooit openlijk over te klagen.
Hoe heb je het toch volgehouden?
Om het zo lang voor je te houden.
Ik hoop dat het beter zal gaan de komende jaren.
Maar het is een lange weg, deze klus is niet zomaar te klaren.
De klus om die angsten "zomaar even" te verslaan.
Als je maar weet dat je er niet alleen voor hoeft te staan.
Ook voor papa heb ik groot respect.
Hij heeft het altijd gedragen, maar er nooit iets over gezegd.
Nu komen er gelukkig leuke tijden aan.
We zullen met z'n allen boven een wiegje staan.