En dan besef je ineens heel goed,
Dat de jaren beginnen te tellen,
Dat je langzaam ouder wordt,
En dat niemand je kan vertellen,
Hoe je dat leven moet indelen,
En wanneer je volwassen worden moet.
Dan krijg je ineens te horen,
Dat je niet gewoon kinderen krijgen kunt,
Veel mensen zijn gelukkig zonder,
Voor hun is het geen punt,
Maar het houdt me nogal bezig,
En zet mezelf op dwaalsporen.
Zal ik de moeite nog wel nemen,
Om een relatie te beginnen,
Zal ik gewoon een losbol blijven,
En leren niet meer te beminnen,
Mijn luchtkasteel is ingestort,
In mijn eentje blijf ik uit de problemen.
Hier zit ik dan met een kinderwens,
Zonder man die het niet erg vindt,
Dat het niet spontaan kan gebeuren,
Dat we hulp moeten hebben bij het maken van een kind,
Misschien zelfs wel in één keer twee,
Wie maakt mij een gelukkig mens?
sunset: | Dinsdag, juni 07, 2005 10:44 |
Ga je jouw kinderwens verheffen boven een relationeel gelukkig zijn in gedeelde liefde? Of begrijp ik dat verkeerd. Heus, als het voor jou is weggelegd, gebeurt het. Altijd. Zeker weten. Stil en respectvol jouw tonend, hunkerend geschrijf gelezen. Liefs / sunset |
|
Gedichtensmurf: | Dinsdag, juni 07, 2005 01:02 |
een mens wil niet alleen blijven,is ook een roedel dier.je gaat wel iemand vinden,ieder mens wil plezier.en ook voor jouw is de juiste ergens op deze aard,en degene diet dat is die is jouw echt wel waard. ga zo door meisie reageer nu maar lees alles van bijna alles is mooi echt toppie ...kus van de smurf |
|
Auteur: Oakpaw | ||
Gecontroleerd door: 260580 | ||
Gepubliceerd op: 07 juni 2005 | ||
Thema's: |