Vermoeid dwaal ik verloren lopend
Door de kille verlaten stad
Verdwaald ben ik, alleen gelaten
Schreeuwend om een uitgestoken hand
Waar ben jij?
Fysieke kracht heb ik niet nodig
Mijn lichaam heeft zich al mijn levensjaren
Zonder een enkele arm om mijn schouders
Gered en dat zal het blijven doen
Maar waar ben jij?
Waar ben jij in de nachten dat ik
Smacht naar zielsverwantschap?
Als ik snak naar pure vriendschap
Geschreven in wonderbare woorden
Waar ben jij dan, mijn redder?
Waar ben jij toch in godsnaam
Als ik vloekend op mijn knieƫn stort
Breek mijn val en geef mij vleugels
Geef mijn hart zijn krachten terug
Verlos mij met jouw woorden
Verloren lopend in een wereld
Die ik slechts herkenen kan
In jouw woorden...
MayadeBij: | Donderdag, juni 16, 2005 18:55 |
Cool! | |
milamber: | Woensdag, juni 15, 2005 23:34 |
ag, wie ben ik om de taal-purist uit te gaan hangen. Vooral wanneer het gedicht om zo'n prachtig en ontroerend gedicht gaan. Erg mooi geschreven (ondanks die spelfout :P) groetjes kerwin |
|
Holy Merry Me: | Woensdag, juni 15, 2005 23:00 |
oei, herkennen met dubbel n natuurlijk, mensen... | |
Auteur: boemerangkind | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 15 juni 2005 | ||
Thema's: |