Mijn vrienden hebben net een kindje gekregen.
Blauwe oogjes,tien vingertjes,tien kleine teentjes.
Mooi zo'n nieuw leven.
Voor haar en haar vriend ben ik heel blij.
Maar toch bekruipt een akelig gevoel mij.
Ik voel verdriet.
Want wij willen ook graag een kindje,maar bij ons
wil het nog even niet.
Dit gevoel wil ik niet voelen,ik wil blij voor ze zijn.
Met hun lieve dochtertje zo klein.
Ik wil ze alle geluk van de wereld wensen.
Want het zijn ontzettend lieve mensen.
Maar toch als ik ze zo zie,bekruipt mij weer die jaloezie.
Die drang om een kindje zit diep van binnen.
Daar kan ik niks tegen beginnen.
Mijn moeder instincten zijn wakker geworden.
Maar ik moet nog even wachten,nog even geduld tonen.
Met de tijd zal de natuur mij met een kindje belonen.
* Laten we maar zeggen,wachten is altijd moelijk *