Ik moet je laten gaan.
Ik moet je loslaten, helemaal
en ik kan het haten
dat ik jouw naam
hier niet noemen kan
zo dierbaar is hij geworden
ik spreek hem zachtjes uit.
Ik moet je loslaten, 'jouw naam'
en ik kan het haten
dat je me niet horen kan.
mijn tranen niet kan zien
al mijn houden van
waar ik van overloop
in waardigheid gelaten
stroom en het vibreren voelen
tot in mijn schoot.
Ik moet je laten gaan, jouw naam
ergens vrede vinden
ik kan het me nog niet voorstellen
het gaat niet zo snel bij mij.
langzaam, eigenlijk pas net
drong het tot me door
dat je echte liefde voelde
en het geen spel was,
een spel wat ik vreesde
en innerlijk voor beefde.
Ik geloofde in een wonder
dacht als ik maar genoeg van je hou
dan redden we het samen wel
ik heb genoeg te geven
jij werd een reden om te leven.
Ik moet je laten gaan
getroost door de gedachte
dat je vertrouwde handen vond
om jouw pijn te verzachten.
Maar waarom is jouw naam zo dierbaar
zijn het al die kostbare nachten?
is het jouw volle aandacht geweest?
zo moeiteloos begrepen we elkaar.
Ik moet je laten gaan,
tweelingziel van mij
Ik moet je laten gaan
het zal nog even duren
maar ik word weer vrij
gezworven met jou langs diepe dalen
langs hoge toppen kostbaarheid
zo vreslijk vreslijk blij...
Ik moet je laten gaan
want al passen we bij elkaar
jouw weg is anders dan de mijne
ik zal nog wel een tijdje klagen
mijn verdriet laten zien
in verzen en gedichten
en erop vertrouwen dat liefde
altijd iets goeds brengt
ook al zijn we uit elkaar
en het spijt me maar
dat ene vreselijke woord
kan ik nog niet uitspreken.
vergeef me maar.