We zijn op je kamer
voor heel even nog maar
Bijna moeten we voor de zoveelste keer
weer afscheid nemen van elkaar
Voor heel even
denk ik daar niet aan
Maar dan laat je los, kijkt op de klok
en zegt dat je moet gaan
Ineens word ik gek
en rollen de tranen over m’n wang
De tijd dat ik je ga missen
duurt nu echt te lang
Ik kan het niet
dat lang gemis
Ik wil het niet
dat dit zo is
Dan geef je me een knuffel
en kussen we elkaar
Ik besef het nu pas echt
Deze weken worden echt zwaar
Ik kan je niet loslaten
dus doe jij dat bij mij
We kijken elkaar aan
met een glimlach erbij
Ineens ben je weg
maar toch ook nog dichtbij
Je bent nog in de buurt
dat voelt even fijn voor mij
Maar dit duurt niet lang
want ik moet nog gaan
Dat is echt moeilijk
Ik blijf maar in je kamer staan
De tijd loopt door
en ik schiet maar niet op
Het is gewoon…
Jij spookt alleen nog maar door m’n kop
Op een gegeven moment besef ik
dat ik toch echt een keer moet gaan
Ik pak m’n spullen
en huil m’n laatste traan
Dan moet ik nog wachten…
wachten op de bus
Deze keer zonder jou
en zonder nog een kus
Ineens bel je me op
en praten we met elkaar
Er begint me wat te dagen
want ik vind dit toch wel raar
Ik kijk naar buiten
en zie je fiets daar staan
Nu weet ik het echt zeker
Jij komt er zo aan
Ik vergat even alles
en was alleen nog maar blij
Dan gaat de deur open
en daar sta jij
Helemaal niet verwacht
dat jij nog komen zou
Helemaal gelukkig
omdat ik gewoon van je hou
Na een tijdje
ga je weer
Nu moeten we toch echt langer
wachten tot de volgende keer
Weer een knuffel
Weer een zoen
Het duurt te lang
maar daar is niks aan te doen
Ik probeer zo te denken
en even gaat dit goed
Maar ineens weer niet meer
omdat ik nu naar huis toe moet
Ik loop over straat
en denk aan jou
Ik sta in de bus
en hou van jou
Ik zit in de trein
en staar wat voor me uit
Dan schrik ik wakker
en hoor ik die fluit
Altijd als we weg gaan
is het fluitje het moment
Waarop we niks meer kunnen doen
en jij vanaf dan niet meer bij me bent
Nu was dat al eerder
maar toch herinner ik me eraan
Het voelt toch gewoon
alsof we nu pas bij elkaar weggaan
De trein begint te rijden
Het perron gaat me voorbij
De afstand wordt steeds groter
nu tussen jou en mij
Ik staar naar buiten
en ik zie niet veel
M’n ogen worden waterig
en krijg een brok in m’n keel
Een traan verlaat mijn ogen
net zoals ik jou nu verlaat
Hij rolt steeds verder over mijn wang
net zoals de trein nu gaat
Maar een traan komt nooit terug
en wij zien elkaar steeds weer
Dat maakt het verschil
gelukkig keer op keer
De hele reis
denk ik aan jou
Aan hoelang we moeten wachten
en of ik dit wel vol hou
Ik denk steeds
ik kan dit niet
Ik wil dit niet meer zo
steeds met zo veel verdriet
Wil ik dan dat andere?
Lost dat het op misschien?
Nee dat kan ik niet
jou nooit meer zien
Toch moet er iets anders
want dit kan ik ook niet meer
Maar er is toch geen keus
komt dat er dan op neer?
Ik zal denk ik toch
bij mezelf moeten zijn
Want ik denk en doe
mezelf alleen maar pijn
Hopelijk gaat het steeds
wat beter met me vooruit
Zodat ik er mee om kan gaan
en dus deze periode afsluit
Misschien wil en kan je mij
een beetje helpen hiermee
Al kan ik me voorstellen
als je een keer zegt; nee
Voor jou is het ook
niet echt gemakkelijk weet ik wel
Maar alleen al luisteren
helpt al als ik je iets vertel
Je zal soms wel zoiets hebben van
nu even niet
Dat zal ik denk ik wel moeten accepteren
ook al heb ik daarvan verdriet
Want wat ik echt niet wil
is dat je hierdoor niet meer verder kan met mij
Dat zou ik echt niet van mezelf accepteren
Dan is alles door mij ineens voorbij
Ik hoop dat het met mezelf en ook tussen ons
vanaf nu beter zal gaan
want als ik iets niet wil zijn
is het die ene traan…