Ik was binnen me handen aan het afdrogen.
En mams stond te praten met opa en ze kon het niet geloven.
Ze deed de deur open.
En zei ik ga je nu iets vertellen wat niet is te geloven.
Paps is heengegaan.
Daar stond ik dan, met een traan.
Voelde me even alléén.
Er gingen duizenden gedachten door me heen.
Daar stond ik dan met vragen van hoe en wat,
Waarom, waar, wanneer, wie & Omdat ?
Maar wie had dan ook gedacht dat je zo vroeg zouw vergaan? Ik kon mezelf wel voor me kop slaan.
Dat niemand zag dat je ongelukkig was.
Als ik er al aan denk voel ik me niet meer in me sas.
Had ik toen maar iets aan je kunnen zien.
Maar helaas ik was toen nog maar slechts tien.
Waarom vertelde je gewoon niet de waarheid.
Er was toen nog genoeg tijd.
Om je af te helpen van al je ellende.
Dan was het nu geen bende.
Maar je kon alleen nog maar denken aan wanneer,
Want je zag zelf geen oplossing meer.
Had je dan geen geloof meer in hoop,
Of waren je gedachten misschien doof ?
Je dacht alléén nog maar wanneer is het mijn einde ?
Dat was iets wat je verfijnde.
Denk vaak nog, was dit maar nooit gebeurd.
Dan had ik nouw ook niet zoveel getreurd.
Had je maar gekeken naar wat je nog allemaal had.
Dat was iets wat je vergat.
Had je dit maar nooit gedaan.
Dan hadden we nog allemaal een mooi bestaan.
Je zag het einde in zicht.
Dit vond je het fijnste bericht.
Je had een overdosis drugs genomen.
Was dit maar nooit zo ver gekomen.
Maar ook niet alles gaat zoals je het verwacht.
Ook jij hebt je eigen leven niet bedacht.
Maar je dood had ook nog wel een goede rede, Je leeft nu voor eeuwig in vrede.
*linn*