d' er was iets met die vrouw,
aan die leeftijd van 94 jaar
is 't niet aan éénieder gegeven
met gezond verstand te leven,
d'er was iets met haar huis
't leek of je bent er onmiddellijk thuis,
dichtbij de remparts van Menen,
'k zie soldaten in malienkolder
onder de Vaubanbogen zwetend hollen,
in doodangsten d'oude grensstad verdedigen,
opschietend gras overwoekerd van paardebloemen
achterop in de verwilderde tuin,
waar een oude schommel staat te roesten,
geraniums op vensterbakken bloeien,
een tuinkabouter of Maria in een nis,
in de beste kamer,
die uitzicht bood door gekleurd glas
op de hellend doodlopende straat,
stonden wat mohairen fauteuils in een kring
rond een salontafel met een dambordpatroon,
denkbeeldige kaarters te twisten en roken,
bleef alles netjes onaangeroerd,
zoals dertig of veertig jaar geleden,
wie weet liep hier nog een man rond,
of was haar laatste gezel een makke hond ?
nu zat ze daar als 'n wassen beeld gegoten
in de hoek van de stille keuken,
met die typische huisgeur,
waar een kroonluchter als een koperen spin
boven de dagelijkse tafel hing te bengelen,
onder de gekleurde l'enterneau
die 't schaarse zonlicht doorliet,
'k hou men geest fit met boeken lezen
'k heb van alles gezien en meegemaakt
zei ze dan veelbetekenend,
maar nu wordt alles stijf
wat ooit slap is geweest,
meer dan één levensverhaal
kan ik je vertellen
maar dat wil je alvast
niet weten ...