Licht uit, spot aan
Daar staat de stoel
...schuldig...
De kilte vult de ruimte
en ik kan niet vluchten
Van zwijgzame monden en ogen
die me schaamteloos aanstaren
...stilte...
Kapot gegooide spiegels
glinsteren in het licht
dat mijn gezicht kenmerkt
Al wachtend op het vonnis
...onschuldig...
Doeken worden om mijn polsen gebonden
en geblinddoekt wordt ik mijn
herinneringenkamer binnengebracht
Waar enkel zuchten te horen is
...schuldig...
Enkel gedwongen gedachten
durven zich aan het trillende oppervlak
openbaar te maken
Daar waar de jury ijzingwekkend toekijkt
...stilte...
En terwijl woorden zich niet langer
tot gedachten beperken
maar vorm aannemen in mijn mond
Laten ze zich achteloos gesproken worden
...onschuldig...
De klok tikt eindeloos door
lijkt nooit meer te kunnen stoppen
Tijd maalt door mijn gedachten
en laat broze stukjes herinneringen
in de afgrond creperen
...schuldig...
Voetstappen klinken dreigend dichtbij
een knarsende sleutel wordt omgedraaid in het slot
En in twijfelachtige seconden
staar ik in de donkere ogen van mijn lot
...stilte...
Gevangenissen bestaan niet in mijn herinneringen
maar eindeloos dwalen in een doolhof
Is als gevangen zijn in je eigen gedachten
tot de uitspraak zijn stem laat horen
onschuldig
Daar staat de stoel niet meer