Je wilt eigenlijk schreeuwen
maar je kunt niet schreeuwen.
Je wilt met de dingen gooien
tot de muur vol deuken staat
en de grond onder glas en gruis ligt,
maar je houdt je in.
Je wilt breken in duizend stukken.
En toch kun je niet.
Want je weet niet of er iemand achter je staat
die de stukken wil opnemen en trachten te lijmen.
Ik wil schreeuwen,
maar ik durf niet schreeuwen.
Ik wil al mijn beeldjes kapot gooien,
het geluid van glas horen als het uiteenspat,
maar ik hou mij in,
want wie ruimt op?
Soms wil ik breken in duizend stukken,
alles loslaten, spanning en emotie.
Ik kan...durf het niet.
Want ik weet niet of jij er bent
om de stukken op te rapen.
Ik weet niet of je bereid bent, of je dit wilt doen.
Daarom ben ik terughoudend,
lijk ik koel en afstandelijk.
Ik uit mijn gevoelens niet zoals jij doet.
Ik wil wel, maar ondervind dat
het niet meer zo gemakkelijk gaat.
Als mijn emotionele dam breekt,
kan ik je dan vertrouwen als steunpilaar?
Ik weet het gewoonweg niet...