Ik zie het als een rotte appel
Die soms verleiden wil tot bloei
De hemel nèt iets blauwer maakt
Mij doet verlangen naar de groei
En telkens je de armen heft
Om hoopvol leven te omklemmen
Spruwt het vlees zich tot een gal
En moet ik ervan overgeven
Overschaduwend het beter weten
De beelden die ik zal vergeten
Zullen kapot gaan als een kogel
Niets meer dan een steen met onze namen
Achter bij het kerkje in de regen
Willoos hangt het aan de wilgen
Stroomt met beekjes door de grotten
Van een zuur gesleten gletsjer in mijn hart..
Klaes: | Zaterdag, juli 09, 2005 22:20 |
Ware poezie,in een overvleugende passie Groet/Klaes |
|
MayadeBij: | Zaterdag, juli 09, 2005 22:10 |
Wat geweldig :) !!!! Denk aan mij (deze waardeloze Mystica voelt het vast en zeker borrelen ergens ;) Heel veel Geluk :) Kus! | |
Just_Robin: | Zaterdag, juli 09, 2005 21:50 |
Ben het met Kitty eens, een prachtig gedicht !! Maar Maya, even dit: ik vertrek vannacht naar Italie, dus voorlopig even geen reacties van mij.. Liefs, |
|
KittyWinter: | Zaterdag, juli 09, 2005 21:47 |
tijd over niet maar maak wel wat voor je vrij;) | |
MayadeBij: | Zaterdag, juli 09, 2005 21:38 |
´kaas´ van Willem Elsschot werkt inspirerend ;) (sjee.. zou hij dat talent van nature hebben gehad of moet ik er toch aan geloven dat dit gevormd en ontwikkeld dient te worden? hmm.. iemand nog tijd over? :) | |
KittyWinter: | Zaterdag, juli 09, 2005 21:26 |
ok ok ik geloof je. 1 van je mooiste gedichten vind ik deze. |
|