Een eindeloze weg naar de horizon
Naar een plek waar niemand praten kon
Zelfs de wind hield stijf haar mond
Je hoorde niks zelfs geen blafende hond
Mensen staarde me vreemd aan
Ik dacht dat ik beter weg kon gaan
Lopend ging ik mijn weg richting een nieuwe plek
Door een woestijn strompelde ik richting een zwarte vlek
Ik kwam aan in een dode stad
Er was niemand zelfs geen enkele rat
Ik had een plek gevonden
Waar ik alleen kon zijn zonder dat ik aan iemand was gebonden
Samen met mijn gedachte was ik niet meer alleen
Tot dat mijn gedachte verdween
Ik dacht anders dan andere mensen
Ze wilde me verandere en me anders wensen
Ze kunnen niet zomaar iemand veranderen hoe ze willen
Want alle gedachtes van mensen verschillen...