Je hult je in de dichte mist
van stilzwijgen na een donderklap
bliksem verlicht jouw wezen
ik wacht met verstarde blik
op de verlossende woorden
die het leven laten wederkeren
Enkel een schim beweegt
jij bent niet meer wie je was
en nu ik je isolement doorbreek
mijn armen om je heen sla
word je minder dan een illusie
van mijn liefste droom
Ik vlucht je achterna
de doolhof van jouw zijn in
schaduw van donker verleden
haalt uit naar mijn toekomst
ik zie mij onlosmakelijk verbonden met
het lot dat ons in verdriet samenbracht
Mathilde: | Dinsdag, juli 26, 2005 09:36 |
ik word er stil van... liefs en knuf, mathilde |
|
Marjolein.: | Dinsdag, juli 26, 2005 08:15 |
Prachtig. Echt heel mooi. Liefs, Marjo. |
|
Klaes: | Dinsdag, juli 26, 2005 07:07 |
WAre poezie Groet/Klaes |
|
Rien de Heer: | Dinsdag, juli 26, 2005 00:22 |
Heb je gedicht nu een paar keer gelezen en eigenlijk wordt het dan steeds mooier.... Groetjes, Rien. |
|
Dirk Hermans: | Dinsdag, juli 26, 2005 00:20 |
supermooi groetjes Dirk | |
m@rcel: | Dinsdag, juli 26, 2005 00:17 |
heel mooi slaap lekker m@rcel |
|
Auteur: Renate-td- | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 26 juli 2005 | ||
Thema's: |