Haastig snel ik langs de wegen
Donker en gehavend maar
Ik bemerk mijn snelheid pas
Als ik struikel over mijn eigen voeten
Ik ben gevlucht zonder een uitweg
Ik ben gevlogen zonder vleugels
Ik heb gekozen zonder keuzes
Mijn degens wachten nog steeds blinkend
Tijdens het uitblijven van het gevecht...
Ik ben zwak, mijn liefste
Ik ben niet sterk of wijs of hard
Ik ben maar een mens, mijn liefste
Een mens uit vlees en bloed
Ik ben een mens die onheil vreest
Aan het eind der tijden
En ook ik geef liever op
Dan dat ik pijn moet lijden...
Renate-td-: | Woensdag, juli 27, 2005 01:05 |
Stilmakend.. werkelijk schitterend liefs Renate |
|
Klaes: | Dinsdag, juli 26, 2005 21:48 |
Prachtige poezie En wat jou reactie betreft,ware schoonheid zit van binnen Groet/Klaes |
|
Mathilde: | Dinsdag, juli 26, 2005 21:40 |
hoe vaker ik 'm lees, hoe mooier hij wordt! wat een parel dit! GEWELDIG!!! liefs en knuf, mathilde |
|
Conneke: | Dinsdag, juli 26, 2005 21:05 |
Mooi... | |
Auteur: boemerangkind | ||
Gecontroleerd door: fox_bert | ||
Gepubliceerd op: 26 juli 2005 | ||
Thema's: |