Als ik jouw ogen niet meer zie,
klemmen twijfels zich vast aan mijn hart.
Het voelt dan als een eeuwige strijd,
met aan de ene kant mijn liefde voor jou
en aan de andere kant onwijs veel twijfels.
Maak ik jou wel gelukkig?
Hou jij nog wel van mij?
Wil jij nog wel verder?
Al die vragen ze maken me gek.
Het voelt echt heel goed,
maar voel jij wel hetzelfde?
Twijfels klemmen zich vast aan mijn hart,
en laten niet eerder los,
tot ik jou ogen weer heb gezien.
In die ogen zie ik het vertrouwen,
die je ondanks alle verhalen, in mij heb.
In die ogen zie ik de liefde,
die in jou hartje voor mij te vinden is.
In die ogen vind ik mijn rust,
de gedachten dat alles wel goed komt.
Maar als je ogen verdwijnen in de nacht,
verdwijnt het vertrouwen in het donker,
kan ik de liefde niet meer zien,
en word mijn rust weer verstoord,
door twijfels die zich vast klemmen aan mijn hart.
sophia korevaar: | Donderdag, juli 28, 2005 19:46 |
Wat een ontzettend mooi gedicht, zo voel ik het ook! Wat mooi verwoord! De angst om te verliezen! Liefs Sophia! |
|
Auteur: syllieme | ||
Gecontroleerd door: fox_bert | ||
Gepubliceerd op: 28 juli 2005 | ||
Thema's: |