in mijn leven als een spiegel,
weet ik niks niet meer te leven.
als de herinneringen mij ontgaan
en de gedachten van mij wegstromen;
een leeg hoofd blijft achter,
met littekens van indrukken uit
een wereld waarvan ik de herkomst niet ken,
een grijs verleden zonder naam waar
ikzelf het bestaan van betwijfel.
soms ervaar ik mijn leven, dat
dit niet meer is dan een droom
een vreemde spiegeling van het heden
niets meer dan een persoonlijke visie
enkel en alleen een creatie in mijzelf.
het tastbare bewijs ontbreekt dat ik
ook enkel maar besta en leef
zoals ik denk dat ik ben.
het is zo vreemd daadwerkelijk te ervaren
niet meer te zijn dan een hele hoop niets
en onszelf gestalte denken te kunnen geven
aan onze eigen bedachte creatie: het lichaam
en te denken, en zelfs te geloven
dat we bestaan.