Meeuwen, kraaien, eenden, en af en toe een duif
                 walgelijk veel wolken, met wapper-rechte vormen,
                 door blanke blauwe luchten, in alle soorten wit en grijs
                 en ik ben de Grote Kerk al opgeweest,
                 samen met mijn nieuwe kind, fotos gemaakt, gekeken
                 aan de horizon Rotterdam.

                 Zomer met regen, in het vlakke paradijs
                 doe je een zonnebril op, geeneens zo'n echte donkere
                 vallen alle wolken immens voor elkaar vooruit,
                 zijn randen zo contrastrijk, in licht met amper kleur,
                 dat je in een wagen, vooraan gezeten, stil,
                 langs je geliefde, en voor je nieuwe kind,
                 geheel te boven geraakt, en meestroomd, wakkerd ook,
                 dat mag; liefje doet de wacht.

                 Een treurwilgenparkje, zo groot dat ik de helft er van
                 nog niet eens zag, aan de zijde onder het balkon
                 waar we doorgaans verblijven, rokend, stoel en staar,
                 om Figaro, Vivaldi, twee Tekkels, kort en lang,
                 los van lijn te laten rennen, te ochtend, middag, nacht,
                 beekje, grachtje, poeltje, hoopjes eenden op het gras.

                 Twee armen van de zijden, van de flat met binnenplaats,
                 vallen heen om ons langs bomen, hoog op even groen het gras
                 in het midden ons balkon, waar veel gezeten wordt,
                 veel samen, soms alleen ook, ramen, was, en lichte muren
                 elke arm, er wordt elke nacht door ons gewonnen; wie het
                 langste wakker blijft, drie, twee, één en, dan geen lampen meer.

                 De wieken van de meeuwen zijn groter dan ik dacht
                 éen wak en ze, vliegen zwevend, gelaten, over, weg
                 kronkelende opgetogenheid, komt in me als we tegenmoet
                 gaan de nieuwe flat te centrumpje van onze wijk
                 elke keer weer hem benoemen, en telkens na enkele zinnen
                 begrijpt mijn lief weer wat ik bedoel, en richting winkels
                 gaan we dan weer verder, vol objecten voor ons doel
                 huisje, boompje, beestje; 't is geen wijze maar gevoel
                 Zelf het licht zijn...
                 Zelf het licht zijn..


07-08-05.