brokken puin
Grillig verval
Wat slechts rest,
brokken puin
jouw taal, jouw leven
even lichtvoetig als je dans
spreekt jouw tijdloos verhaal
wild jouw leven
gelijk jouw land
the black stone of ire
wijd verbreidt
jij die zoveel reeds leed
spreekt in gedichten
gedachten van toen
de tijd zich tijdloos voortzet
rimpelloos naar nu
in heuvelland verreist
jouw brokken toren
geveld door gevechten,
weer en tijd
Reacties op dit gedicht
| ana (stacia): | Maandag, augustus 08, 2005 21:15 |
| Gewapend met een stevig stel lenzen kon ik van dit schrijven genieten. Je gaat de sterke tour op, Arie. Ik blijf benieuwd naar de oorsprong van dit alles. kus ! ana |
|
| m@rcel: | Maandag, augustus 08, 2005 17:57 |
| Heel mooi geschreven Liefs m@rcel |
|
| arie: | Maandag, augustus 08, 2005 16:16 |
| Stttt niet verder vertellen hoor Ria... (ik heb contacten bij Hans anders ) |
|
| Raira (Ria): | Maandag, augustus 08, 2005 15:58 |
| sterk en mooi verwoord maar ik moest er wel een extra sterke bril bij pakken :=)) liefs Ria |
|
Over dit gedicht
| Auteur: arie |  
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 08 augustus 2005 | ||
| Thema's: | ||