Eenzaam en alleen..
Hier zit ik dan weer of moet ik zeggen nog steeds?
Ik weet het echter zelf niet meer wat ik denk of voel, alles zo warrig..
Ik weet het echt niet meer! Wil hier niet meer zijn..
Maar hoe maak ik een eind aan mijn bestaan? Ik wil het zooo graag!
Hoe krijg ik de lef uit het leven te springen?
Ik voel me opgejaagd zo vast in mijn eigen bestaan
Een klem op mijn lichaam bevestigd..
Maar iets in mij wil springen ontploffen
Dat gevoel is denk ik een soort van verlossing of bevrijding
Want met mijn eigen bestaan kan ik niet meer leven
Waar ik ook ga of sta voel me geen mens hier op aard…
Voel me alleen en in de steek gelaten
Ben moe om te vechten voor wie of wat ik wil zijn
Geen zin meer in het eeuwige getrek
Mijn wens is laat me lijden laat me uit dit leven glijden
Dat is wat ik wat ik het diepste wil..
Mensen geloven me niet als ik zeg dit is mijn wens
Nee dan zeggen ze het een soort van aandacht vragen
Maar dat is niet zo, maar ik kan me verdedigen er tegen in gaan maar heeft geen zin..
Ik voel me zo alleen en eenzaam
En zit vol verborgen verdriet..
Zo een knellend gevoel
Nee ik wil hier niet meer zijn
Ik wil een vlindertje zijn
Met prachtig kleuren..
Net als een regenboog
De kleuren overheersend
Oog verblindend mooi
Die ik in dit leven niet vond
Hopend op de dood, dat het daar anders mag wezen
En het enige woord rust
Ik heb wel hulp maar van binnen denk ik wat doelloos
Waar doe ik het voor?
Echt waar… heb geen doel geen wensen nee allemaal weggenomen..
Zie mensen op straten samen lachen, hand in hand lopend zo een vrolijk geheel
Maar wat heb ik? Nee ik ben altijd maar dan altijd alleen…
Dat doet meer dan pijn, vrienden heb ik echter niet..
Tranen rollen van verdriet als ik die mensen zie..
Niet uit jaloezie maar uit diepe eenzaamheid die ik van binnen voel
Waarom heb ik dat niet?
Dat bevestigd dat ik weer zo anders ben dan de meeste mensen hier op aard..
Nooit spreek ik dat gevoel echt uit..
En loop maar.. alleen door straten en paden..
En zit ik stilletjes in de bus.
Tussen de menigte van mensen..
Ja altijd maar alleen…nooit een arm om me heen
Of liefde gekend niemand die zegt Kavita het komt goed..
Altijd dat zweverig gevoel.. nooit een bodem gevoeld
Nee altijd sta ik alleen
Maskers opgezet zelf ontworpen
Om mijn eenzaamheid niet te laten blijken
Maar mijn creaties zijn op
Geen zin meer elke keer die ene lach erop te tekenen
Mijn verdriet te moeten stoppen
Nee ik kan het niet meer
Doe wel eens mijn verhaal bij het Mediant
Maar nee voel me niet gehoord
Ook al doen ze zo hun best..
Maar ik geloof er van binnen geen snars van
Nu ga ik een therapie volgen
Maar weer op mijn familie hoef ik niet te rekenen
Haast niet verteerbaar
Ze zeggen je bent gek..
En kijken me doorboort aan
En keren hun koppen
Ze willen het niet eens horen wat me bezighoudt
Oww wat een pijn
Ik ben dan wel 22 jaar..
Maar dat neemt niet weg dat ik eens wil dat ze even luisteren
Heel eventjes maar..
Nee dat doen ze niet..
Het is zeer moeilijk te accepteren eerlijk waar
Als ik zo ongewenst ben waarom hebben jullie me niet weggeven?
Misschien had ik dan wel eigenwaarde en liefde en geborgenheid gekend..
Maar ja het is niet anders..
Ik ben moe
Laat me gaan…
Zeg me het is goed
Ik ben eenzaam en alleen…