de ironie van het leven.
ik schater en ik lach
vervloek en zegen
iedere dag.
ik kots de mensheid uit
die mij wil corrigeren,
en roep dan tot besluit;
ga dat maar es proberen!
ik schater en ik huil
ik spring zo over bergen
zeg niet waar ik mij schuil
laat mij door niemand tergen .
zo prust ik en ik doe
wat men van mij verwacht
maar oh,wat ben ik moe
dat roep ik als een klacht
laat mij toch rustig gaan
verdwijnen in de mist
niemand ziet mij immers staan
is wat ik toch wel wist.
Mathilde: | Maandag, augustus 22, 2005 21:30 |
maar als je zo schrijft wordt je wel opgemerkt hoor! liefs, mathilde |
|
Auteur: jackie lokker | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 22 augustus 2005 | ||
Thema's: |