voelend naar het grote dorsten
hij rijpte uit haar schoot
het lijfje rood
ontdaan van alle vliezen
moest hij voor eigen
leven kiezen omdat de
arts de navelstreng afsloot
zijn eerste schreeuw
ontplooide ook de
longen, voltooide wat
in aanleg was begonnen
geluid verbrak de stilte en
werd gesust door moeders huid
kleine vingers op haar
borsten, nu al voelend
naar het grote dorsten
met vier handen op
één buik kan de wereld
weer een generatielang vooruit
wil melker
24/08/2005
J.H. Vergne: | Zaterdag, september 17, 2005 15:39 |
onzettend lief en leuk gedicht groetjes |
|
Klaes: | Woensdag, augustus 24, 2005 16:22 |
prachtig invoelend Groet/Klaes |
|
hiljaa: | Woensdag, augustus 24, 2005 15:01 |
mooi neergeschreven dit! knufliefs--hiljaa-- |
|
M.I.G.: | Woensdag, augustus 24, 2005 11:03 |
Hoi Wil,een met groot gevoel geschreven gedicht...mooi dat dorsten met die kleine vingertjes...en met aanleg begonnen... talenten met de genen mee gekregen....ja weer een generatie lang vooruit..smile..M.I.G. | |
Niniki: | Woensdag, augustus 24, 2005 10:38 |
Prachtig Wil! Knuffie Niniki |
|
*anneke van dijk*: | Woensdag, augustus 24, 2005 09:54 |
ons kleine neefje heeft helaas problemen met zijn longen (geboren na 23 1/2 week zwangerschap) en wordt nog steeds beademd (nu ruim 4 maanden) Het had zo moeten zijn zoals jouw gedicht beschrijft, maar hij heeft voor een ander leerproces gekozen.... liefs, namasté, Anneke |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 24 augustus 2005 | ||
Thema's: |