Te voorschijn komen.
Heel voorzichtig, zoals een vlinder uit zijn te klein geworden cocon kruipt
En zachtjes aan het eerste warme zonlicht went, terwijl dauw van hem druipt.
Zo voel ik me te voorschijn komen, uit mijn zelfgebouwde cel
Heel fijn voel ik al een trilling, een teken van mijn levensbel.
Probeer ik dan mijn vleugels te spreiden in een zuivere sfeer,
Voel ik bang de weerstand, van mijn eigen ik, toch telkens weer.
Loslaten is nu het parool, te lang al zit ik vast
In dat oude harnas, dat me niet meer past.
Met die eerste losmaking, van de oude wereld in zekere zin,
Voel ik direct, die sensatie van een ongerept nieuw begin.
Zo hoef ik niet meer te vluchten, in mooie regenboog dromen
Weet ik nu hoe ik die wereld naar mij toe moet laten komen.
Zo open ik mijn hele wezen voor die schoonheid zonder moeite
Zover zelfs, dat deze puurheid me bijna pijn doet, als of ik me schroeide.
En met elke nieuwe vleugelslag, die ik doe in zoveel vrijheid,
Voel ik me een worden met het nieuwe wezen, in sprankelende blijheid
L.Bert: | Vrijdag, augustus 26, 2005 16:01 |
Zo'n moeilijke vergelijking, zo vloeiend beschreven... Zo'n prachtig begin van jouw nieuwe leven! |
|
Raira (Ria): | Vrijdag, augustus 26, 2005 15:01 |
prachtig verwoord weer en het gevoel van vrijheid heb je zo mooi en vol rust naar buiten laten komen een heerlijk gedicht om te lezen liefs Ria |
|
vivika: | Vrijdag, augustus 26, 2005 14:05 |
mooi en fantasierijk geschreven. liefs | |
Auteur: Mig | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 26 augustus 2005 | ||
Thema's: |