Waarom geloofde ik jou?
Door mij te laten denken, dat ik wel van jou houden kon?
Jij vertelde mij nog niet zo lang geleden, dat jij wel dacht te kunnen houden van mij!
Ik geloofde jou, waarom?
Geven om, was voor dit moment al meer dan genoeg voor mij!
Ook ik vind het (soms) niet fijn, om zo te moeten knokken, leren, aanraken en daarmee weer te delen!
Jij wilde dat ik hetzelfde gevoel kreeg, als wat jij had voor het moment!
Ik wilde nog niet, kon het nog niet, op dat moment!
Waarom durfde of wilde(?) je niet eerlijk naar mij zijn, toen ik dat aan je vroeg!
Ik had echt niet zoveel nodig, behalve dan dat!
Eerlijk zijn is iets wat jij niet (denk ik) kent!
Zo moeilijk is het echt niet om dat te zijn!
Wie was degene die dacht en wie was het die voelde?
Of waren de rollen omgedraaid?
De (lucht)ballon hield je zover van mij vandaan, dat ik niet eens bij het touwtje kon komen!
Ik kon er echt niet bij, ik moest wel op jouw tenen staan!
Je liet deze vervolgens ook zo hard knallen.
Ik schrok ervan!
Ik was er niet op voorbereid!
Nog steeds ben ik er beduust van!
Je hoeft niet bang te zijn dat ik zonder jou niet verder kan.
Je had alleen niet zo hoeven liegen!
Dat doet mij echt het meeste pijn!
En het irriteert mij het meest!
Ik kom zelfs weer verder dan voor jou, alleen en zonder jou!
Echt daar heb ik jou niet bij nodig!
Ben het toch al gewend, zonder iemand!
Nu heb ik weer het gevoel de behoefte te krijgen vaak achterom te moeten kijken!
Nu ben ik veel verder van af dan dichterbij de finish!
Of is dat een gevoelensspinsel!
Denk ik juist nu teveel?