Soms denk ik wel eens
Moet ik niet gewoon eerlijk zijn?
Maar dan op dat moment word ik eraan herinnerd
Wat jij zij toen ik eerlijk was
Ik wist het allemaal niet meer
Uit paniek liet ik het jou zien
Mijn bekraste arm
Helemaal bekrast
Ik dacht dat dat jou pijn zou doen
Dat je misschien wel zou gaan huilen
Schreeuwen, janken
Maar nee
Jij bleef kalm
En zei heel rustig
Als ik zie dat je dit nog 1 keer doet
Dan ga je naar een inrichting
Dan ben ik tenminste van jou problemen af
En toen vroeg ze ook nog een vals
En hoe voelt dat nou?
Voelt dat nou fijn
Ik voelen mij de grond in zakken
Was dit de moeder die altijd om mij gaf
Vond dat ik eerlijk moest zijn
En dat zei dat ze alles zou begrijpen
Zolang ik maar gelukkig was?
Dus ik bleef ook gewoon kalm
Probeerde het uit te leggen
Maar ze luisterde al niet meer
Zij had haar zegje weer gedaan hoor
Dus nu
Iets meer dan een half jaar later
Denk zij dat zij mij eraf heeft geholpen
Terwijl dat toen mijn vrienden dat hadden gedaan
En ze denkt dat ik het niet meer doe
Maar de waarheid
Is verborgen
Onder mijn mouwen
Zodat zij het niet kan zien
Ik durf niet meer eerlijk te zijn
Over niks
Dus nu lieg ik altijd maar
Als ze vraagt je bent toch nog gestopt
Dan zeg ik maar heel braaf ja
Als ze vragen of dat ik veel alcohol op heb
Dan zegt ik nee tuurlijk niet.
Zo doe ik dat bij alles
Ik geef ze het antwoord dat ze willen hebben
Niet te waarheid
En nog zegt ze dat tegen mij
Je kan mij altijd alles eerlijk vertellen
Ja ja
Dat dacht ik ook nog een jaar geleden
Maar nu weet ik wel beter
Ze geeft alleen maar om zichzelf
Wat zij wil
Wat haar normen zijn
Zonder te luisteren wat ik wil
Wat mijn dingen zijn
Mijn normen en waarden
Waarom luistert ze nou niet gewoon
Dan leg ik alles netjes uit
En dan moet zij maar nadenken
Maar als ik beloof dat ik voorzichtig ben
Met alles wat ik doe
Dan kan het toch geen kwaad
Alleen zij wil dat ik haar nog nodig heb ofzo
Dat zij nog alles voor mij moet doen
Maar ondertussen zegt ze wel
Je bent toch geen baby meer
Ja hallo wat wil je dan
Als ik iets laat staan om het na een minuutje op te ruimen
Ben ik al een baby volgens haar
Zo stoot ze mij van zich af
Ik lieg over alles
Ik raak eraan gewend
Wil je dat
Dat ik nooit meer de waarheid spreek
Later als je mij opzoekt dat je dan eens mijn gedichten tegen komt
En dat je mijn naam erop ziet staan
Maar dat meisje in de gedichten niet herkent
Denkt dat ze over een ander gaan
Maar ondertussen al bang word
En dat dan alle puzzel stukjes in elkaar vallen
Dan denk je ineens
Dat ik inderdaad altijd lange mouwen droeg
Maar dat ik zei dat ik dat fijn vond
En dat ik wel vaak raar uit mijn ogen keek
Maar dat je dacht dat mijn ogen rood waren door mijn lenzen
Niet dus ik had geblowd
En dat ik wel eens moeten had met recht lopen
Maar dat je daar verder geen aandacht aan hebt geschonken
Dacht dat je ’s avonds wel eens de deur hoorde
Maar dacht dat dat je verbeelding was
En dat ik vaak naar de rook rook
Maar dat ik dan zei dat wel in een huis waren geweest waar werd gerookt
En dan lees je de gedichten nog eens over
Met de dingen die je net hebt bedacht
En alles klopt
Dit meisje dat jij niet kent
Het is je dochter
28-08-‘05