Gebroken afscheid
vreesde hij zó
de zon te voelen op zijn huid
het éne hart hoorde hij kloppen
één verlangen, zichzelf niet te stoppen
niet om te kijken
de melodie gedragen op duizend vlagen
windruis, klanken van oranjegoud
de smaak van het leven smeltend op de tong
en de warmte
die hij klagend bezong
van dit al ontging hem slechts de stilte niet
schaduwwervel in de nacht en angsttranen
terwijl de wereld langs heen snelde
telde hij de uren van eenzaamheid
dag na dag, de overwinning
die hij in de ondergang zag
en liet leegte voor wat hij was
zo stonden twintig dierbaren
te samen
in het vochtige gras
sunset: | Dinsdag, augustus 30, 2005 20:01 |
Treurig, triest mooi. Liefs / sunset |
|
Godsend: | Dinsdag, augustus 30, 2005 13:14 |
au! wat mooi en toch heel droef *gevoelige snaar geraakt* klanken van orangegoud - maakt me stil... prachtig lied! |
|
Renate-td-: | Dinsdag, augustus 30, 2005 12:42 |
Droefmooi geschreven, prachtig. Liefs, |
|
Auteur: milamber | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 30 augustus 2005 | ||
Thema's: |