Het is koud in mij
Mijn ogen staren ijzig koud
Mijn lippen zijn paars blauw
De huid is wit en koud
Een bevroren mens
Bevroren is mn hart
Duizenden ijskristallen in mn aderen
Bloed stroomt niet meer
Zo koud, duurt elke seconde een eeuwigheid
Daar komt een straaltje zon
Langzaam, heel langzaam schijnt de zon op mij
De warmte glijdt over mijn ijskoude huid
Mijn ogen beginnen iets warmer te fonkelen
Maar pas als mijn hart ontdooit is
Zijn de kristallen voorgoed verdwenen...
ring: | Vrijdag, september 16, 2005 15:22 |
Mieks,waar haal je het toch vandaan,mooi!!!ingrid | |
Dirk Hermans: | Donderdag, september 15, 2005 18:41 |
zeer mooi liefs Dirk |
|
Cora (zij): | Donderdag, september 15, 2005 18:10 |
mooie...fictie he? | |
scientist: | Donderdag, september 15, 2005 17:36 |
Mooi beeld | |
m@rcel: | Donderdag, september 15, 2005 16:31 |
Heel mooi Dikke warme knuff m@rcel |
|
Lia : | Donderdag, september 15, 2005 16:03 |
☼ knuffie.. | |
caroline leeuwerck: | Donderdag, september 15, 2005 16:01 |
heel mooi geschreven en met zoveel gevoel ik begrijp heel hoe wat je hiermee bedoel? liefs x |
|
Will Hanssen: | Donderdag, september 15, 2005 15:53 |
Laat je hart dan maar snel ontdooien! Mooi geschreven dit gedicht. Will |
|
Auteur: Quadesh | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 15 september 2005 | ||
Thema's: |