Het wit van schuld
verstrooid straalt de zon
op heuvels uit het verleden
groene kusten onder blauwe hemel
waar kraters van geleden
pijn slechts verbazing wekken
doodsangst in schreeuw en
traan gevangen verliezen het van de tijd
tot de bittere lach overblijft, en een minuut van stilte
onverschillig het knagende geweten verdrijft
verdrinkt het besef dat wij allen schuldig zijn
waar gevallen helden boete deden
reden wij schaamteloos over graven
en onder de vleugel van éénieder die leidt
want de mens is van vlees en bloed
moet vergoten worden
voor vrijheid
chocaatje: | Donderdag, september 22, 2005 12:55 |
Ja heel erg mooi. inderdaad je was er een tijdje niet nou welkom terug. liefs mieke | |
Mathilde: | Donderdag, september 22, 2005 10:51 |
prachtige come back! heb je gemist! kus, mathilde |
|
wijnand.: | Donderdag, september 22, 2005 00:46 |
je verschijnt weer met een prachtig gedicht | |
Renate-td-: | Donderdag, september 22, 2005 00:39 |
Prachtig Kerwin.. rake(nde) woorden.. Liefs Renate |
|
Sheena: | Donderdag, september 22, 2005 00:34 |
heej? ik zie je weer. heb je woorden gemist. welkom ;-) |
|
Auteur: milamber | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 22 september 2005 | ||
Thema's: |