De dood is zo onbetrouwbaar,soms komt hij onverwacht.
Soms weet je het van te voren, ook al had je het niet verwacht.
Hij was je vader,Zij was je moeder.
Ineens zijn ze weg en ben je alleen,
waar moet je nu heen.
Soms is het een kindje zo klein en teer,
pas geboren een nieuw leventje
en dan doet het zo'n zeer.
Soms is het je geliefde,
waar je zo ontzettend van houdt,
waar je een heel leven mee hebt opgebouwd.
Dan weer een goede vriend,die dit zeker niet verdient.
Hij of zij verlaten je zacht,
soms zelfs in het midden van de nacht
Daar sta je dan...helemaal alleen,
waar moet je nu toch heen..
Mensen zeggen..."het gaat wel over",
maar wanneer ????
Elke dag sta je oog in oog met de dood,
Hij grijnst en lacht,
want voor hem ben je open en bloot.
Alles wat je doet, iedere dag,
wordt er zoveel van je verwacht.
Van binen voel je dat bange kind,
dat zo graag door die personen werd bemind.
Hij is wreed en gemeen,
Jij voelt je alleen.
Maar toch ben je niet alleen,
want hij is miscchien gemeen,
De dood laat je nooit alleen.
-Joey-
lisa21: | Woensdag, september 28, 2005 21:47 |
wauww wat een prachtig gedicht joey echt heel erg mooi veel liefs van lisa | |
Auteur: Joey05 | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 28 september 2005 | ||
Thema's: |