Het is 'het vreemde' dat ruimte vult
het venster laat het donker toe
ik sluit mij buiten door ‘t gordijn
het huis is mij nooit vreemd geweest
het binnen voelt genoeg de pijn
herinneringen aan ongewenste dingen
geluiden sterven bij mijn dichtslaan, worden schrale
gedachten komen aangesneld, zo onverwachts
alsof de donder nog een slag moet halen
verwachten houdt teleurstelling in
wie ben ik ook? een sterveling nietwaar?
en ik draaiend mijn ronde
in ‘nietsvermoedende ogen’ staar
het is het vreemde dat ruimte vult om niet
verzonken in mezelf met leegheid in mijn hoofd
maar het blijft verwarrend vol
zoekend waar ik ben beroofd
willem
Cora (zij): | Maandag, oktober 03, 2005 17:46 |
Zucht, je klinkt wat verward... Fictie of niet, maakt me niet uit, er zal allicht een fractie van waarheid inzitten. liefs, |
|
Lia : | Donderdag, september 29, 2005 12:25 |
gelukkig fictief... knuffie.. | |
sunset: | Donderdag, september 29, 2005 12:04 |
Prachtige poëzie. En ondanks de fictie zo voelbaar willem. Liefs en warme knuf, sunset |
|
Niniki: | Donderdag, september 29, 2005 11:39 |
Mooi, maar wel een big hug. knuffie Nini |
|
chocaatje: | Donderdag, september 29, 2005 10:48 |
Prachtig. liefs mieke | |
Bieke: | Donderdag, september 29, 2005 10:20 |
nou ik vind in deze wel wat tezrug ;) Liefs Bieke, |
|