Als het licht des doods mij beschijnt
de wind m’n laatste adem meevoert
witte duiven de laatste reis begeleiden
in hoop op zielenrust in den hemel
bedenk dan “wie” ik was en niet “wat” ik was…
Als m’n zerk in de schaduwzijde staat
ontgin de belemmering van duisternis
laat mijn naam glinsteren in de zon
eerbaar gedragen tot in de laatste dagen
bedenk dan “wie” ik was en niet “wat” ik was…
Als het grind onder uwer voeten knarst
laat uw loop met vriendschap knarsen
zet u neder op de verwarmde stenen plaat
vertrouw me toe, wat in leven is blijven steken
bedenk dan “wie” ik was en niet “wat” ik was…
Als uw tranen de aarde zilt maken
laten ze dan oprecht zijn, geen huichel schijn
glimlach als je voor me staat en neem een heildronk
proost op ons voor wat we allen ooit betekenende
bedenk dan “wie” ik was en niet “wat” ik was…
Als u mij hebt gekend en toch verloochend
nimmer heeft bekommerd om mijn persoon
het lot aan het lot heeft overgelaten, ga dan
om de overpeinzing in stilte te verwerken
bedenk dan “wie” ik was en niet “wat” ik was…
Als mijn lied nog éénmaal klinkt, ongeschonden
luister dan oprecht naar de boodschap van de tekst
je bent pas dood, als men je vergeet, de trieste waarheid
dus gedenk, als u aan me denkt, wie ik werkelijk was
bedenk dan dat “wat” is geweest en “wie” in geest voortleeft…
opgedragen aan Willem Lokven 1958-2005
.
zanna-marie: | Dinsdag, oktober 04, 2005 20:13 |
prachtig gedicht ,je bent pas dood als men je vergeet ,heel mooi gezegd xxxzanna | |
Cora (zij): | Maandag, oktober 03, 2005 14:04 |
Prachtig neergezet, *zucht* | |
Auteur: Jeffry | ||
Gecontroleerd door: bieke | ||
Gepubliceerd op: 03 oktober 2005 | ||
Thema's: |