Er waakt een getourmenteerde jeuk
in mijn nachten die – tevergeefs – met
geen pen te beschrijven zijn.
Ik hang mijn blindheid aan de kapstok,
probeer een nieuwe jas
maar bij het aantrekken krassen
mijn vingers ongecontroleerd
tussen de naden door.
In mijn verlorenheid
ruk ik alle vensters open
vleugels heb ik – goddank – gisteren al geschreven
om vervolgens
zonder vrees en met poëtisch gevoel
te vluchten
als een dichter in de nacht.
| switi lobi: | Woensdag, oktober 05, 2005 13:17 |
| Heeej, ben je met mij meegevlogen? :) (Zie ged. Pennenstreek 3 okt.)Liefsliefs, switi lobi | |
| Fri..: | Woensdag, oktober 05, 2005 08:41 |
| Ik ben het voluit eens met L.Bert, dit is poëzie, niets minder en wel meer, schitterende poëzie... Dit lees ik graag, liefs, Fri |
|
| Renate-td-: | Woensdag, oktober 05, 2005 00:31 |
| Klasse, heel mooi ! liefs Renate |
|
| L.Bert: | Woensdag, oktober 05, 2005 00:18 |
| Dit is poëzie. | |
| Auteur: Edwin van Rossen | ||
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 05 oktober 2005 | ||
| Thema's: | ||