Wanneer mist aarde omhelst
weet ik mij geborgen en onzichtbaar
en ik aanschouw de sterrenloze hemel
met een zucht van mijn ogen
ik ben alleen
Nu de nachtelijke uren verstilt lijken
kan ik mij verschonen van pijn
de nevel wast mijn tranen teder
stelt geen vragen
en belemmerd haar eigen zicht
Het zwart van de nacht
heeft zich verruilt voor het witte
wat doorzichtig lijkt maar geen eind kent
voor wie de weg niet weet
naar de stem van het innerlijk
Mathilde: | Zondag, oktober 09, 2005 21:32 |
oh...zo mooi! kus, mathilde |
|
milamber: | Zondag, oktober 09, 2005 21:03 |
weer een geweldig gedicht van jouw hand, juweeltje gr, kerwin |
|
hiljaa: | Zondag, oktober 09, 2005 16:26 |
het zwart vol met kleurende woorden! knufliefs--hiljaa-- |
|
Peter van der Linden: | Zondag, oktober 09, 2005 13:11 |
Indrukwekkend! Ik heb dit gedicht heel aandachtig gelezen, mooi! Bedankt voor je lieve reactie. Fijn om weer terug te zijn. Liefs en een knuf van Peter. |
|
m@rcel: | Zondag, oktober 09, 2005 12:59 |
prachtig mooi geschreven schitterend mooi Liefs m@rcel |
|
Raira (Ria): | Zondag, oktober 09, 2005 10:15 |
ik ben weer helemaal verkocht....superrrr liefs en hele fijne zondag knufff Ria |
|
chocaatje: | Zondag, oktober 09, 2005 09:50 |
Heel erg mooi geschreven. ik zal een beetje zon sturen. Misschien dat die van de nevel kan winnen. Liefs mieke |
|
L.Bert: | Zondag, oktober 09, 2005 09:49 |
Een prachtig gedicht... | |
untalgon: | Zondag, oktober 09, 2005 08:53 |
prachtig, wonderschoon | |
Auteur: Renate-td- | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 09 oktober 2005 | ||
Thema's: |