De hele dag denk ik al aan jou,
ik krijg je niet uit mijn hoofd.
Ik zie je steeds weer voor me.
Maar dan verwdwijnt dat fijne gevoel
en ga ik me machteloos voelen.
Ik kan niets doen,
wat zou ik wel kunnen doen.
Ik wil je gewoon tegen me aan voelen,
je armen om me heen,
je lieve, bruine ogen die mij aankijken.
Een glimlachje op je gezicht...
Jouw lippen tegen de mijne,
heel langzaam.
Was het maar zo,
kon ik dat gevoel maar voor altijd vasthouden.
Kon ik maar gewoon bij je zijn.
Was het allemaal maar wat makkelijker.
Zal ik je ooit tegen me aan hebben,
of is dat maar een stomme fantasie..
Is het bij jou heel anders,
dan bij mij?
Ik weet niet wat ik moet doen of denken.
Telkens komt dat weer terug in mijn hoofd.
Kon ik maar even bij je zijn,
even heel lang.
Bij jou...