“Dromerig”
Dromerig staar ik voor me uit,
beetje in de knoop met mezelf
over het nemen van een besluit.
Jij die mij graag zou willen ontmoeten,
elkaar eens echt zien en elkaar in het
echt begroeten.
Je weet hier heb ik twijfels over,
want alles van de laatste maanden
komt dan weer naar boven.
Hier ben ik nog echt niet aan toe,
aan de ene kant zou ik het wel willen,
juist van dat twijfelen wordt ik zo moe.
Over de telefoon hebben we al uren
lang samen gepraat, weet dat je
aandacht mij echt wel raakt.
Ook het onzekere over elkaar vind ik
eng, gewoon omdat je elkaar niet eens
in het echt kent.
En je weet het allervoornaamste is
mijn kind, ik weet ook van jou dat
jij dat heel normaal vindt.
Daarbij moet ik eerst mijn leven
opnieuw indelen hoop dat je ondanks
mijn besluit wel blijft bellen en mailen.