Mijn ouders dit waren beelden van mensen
Oh wat droeg ik hen als kind diep in mijn hart
Ik had er geen betere kunnen wensen
Al waren zij voor mij een beetje te hard
Naar hun beeld heb ik proberen te leven
Maar een adoptie kind is toch iets apart
Het bedelt steeds om iets dat ze niet geven
Bij gebrek aan liefde, gekluisterd met smart
Rozen tulpen, alle bloemen verflensen
Wijl onkruid de natuur nog even tart
Doch geef een blinde maar de beste lenzen
Als bastaard kind, krijgt je toch geen tweede start
Bij gebrek aan liefde was ik verlegen
Eiste zelfs niet mijn erfrecht op, nog mijn part
Dolend al over onbekende wegen
Liep ik almaar zoekend en totaal verward